Przed II wojną światową nasi przodkowie zbudowali kaplicę mszalną, aby kilka razy do roku mogła być w Lecce odprawiana msza św. Pojawiła się wtedy potrzeba wyboru świętego, którego imię stałoby się wezwaniem kościoła.
Od początku XX wieku nabożeństwo ku czci Najświętszego Serca Pana Jezusa było upowszechniane w Diecezji Przemyskiej przez ówczesnego biskupa, Józefa Sebastiana Pelczara. Choć można przypuszczać, że za sprawa błażowskich kapłanów parafianie z Lecki byli zaznajomieni z kultem Bożego Serca, niemniej udział kilku mieszkańców Lecki w Kongresie Eucharystycznym, który odbył się w 1936 roku w Przemyślu był zapewne momentem decydującym. Tam usłyszeli słowa biskupa przemyskiego Franciszka Bardy, zachęcającego do pogłębiania nabożeństwa do Najświętszego Serca Pana Jezusa.
Wkrótce kościół w Lecce otrzymał obraz Najświętszego Serca Pana Jezusa, ofiarowany przez rodaczkę ze Śląska, Katarzynę Bęben. Wizerunek ten do dzisiaj czczony jest w nowym już kościele.
Wprowadziliśmy relikwie św. Józefa Sebastiana Pelczara do naszej świątyni, aby jego przykład życia zachęcał nas do kultu Bożego Serca – by każdy z nas naśladował Świętego Biskupa i wypełniając jego pragnienie krzewił to nabożeństwo w swojej rodzinie, parafii i otoczeniu. Naszym uroczystościom odpustowym przewodniczył ksiądz neoprezbiter Bartłomiej Dziepak z Futomy. Kazanie wygłosił ks. prałat Edward Sznaj, kustosz sanktuarium św. Józefa, Sebastiana Pelczara. Po mszy św. i procesji eucharystycznej oktawy Bożego Ciała, wierni ucałowali relikwię św. Józefa Sebastiana.
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.